Strof kilka o Żabnie

Kiedyś pewna pani podczas rozmowy o mojej ostatniej książce "Miejsce" zasugerowała, a nawet powiedziała wręcz, bym napisał monografię Żabna.
- Przecież już o Żabnie jest tyle książek, nie będę powielał innych autorów - odrzekłem.
Po miesiącu poprosił mnie prezes Towarzystwa Przyjaciół Żabna o kilka zwrotek wiersza, żeby było i historycznie, taki przegląd przez wieki i refleksje na przyszłość. To na okoliczność obchodów 630 rocznicy nadania praw miejskich dla Żabna i ufundowania sztandaru dla TPŻ. Prezesowi sie nie odmawia. I niech te kilkanaście strof bedzie też zadośćuczynieniem prośby tej pani.

Na początku było słowo,

Potem był Dunajec.

Kilka stawów pośród lasów

I piaszczyste wzgórze.

Bóg  zaś widząc, że to dobre,

Rzekł – mieszkajcie tutaj, ludzie.

Od prawieków tu mieszkali

Ślady w ziemi zapisali.

Kto jest ciekaw, ten się dowie,

Ja historię wam opowiem.

                * * *

Już w wiekach średnich książę z Krakowa

Czasem na łowy zajeżdżał tutaj.

Sądził, graniczył lasy i pola

I rechotania żab z chęcią słuchał.

Rosło miasteczko, drewniane przecież,

W nim ludzie dobrzy i pracowici,

Wtedy Jadwiga – królowa  Polski

Na własność dała je Leliwicie.

Spytko z Melsztyna – mąż znakomity,

Co magdeburskie przyjąwszy prawa,

Podniósł w znaczeniu nasze miasteczko

Tak rosła jego wśród innych sława.

I król Jagiełło podążał tędy.

Nad głową srebrny grał mu skowronek.

Dobre to były czasy dla Żabna,

To jego młodość – lata zielone.

Wiek siedemnasty złe spisał dzieje:

Wojny, najazdy, klęski, pożogi.

Dla właścicieli i dla mieszkańców

Czas pełen bólu, cierpień i trwogi.

Gabriel Ochocki – pan tejże ziemi,

Rektor przesławnej Akademiji

Gdy przed Szwedami ratował Kraków,

Żabno cierpiało tu od Kozaków.

Potem budowa, praca od nowa.

Kościół powstawał z ruin, pożogi.

Pan Makowiecki - herb Żubrza Głowa

Żabno postawił znowu na nogi.

Nastały lata tłuste i chude,

Później sąsiedzkie wrogie zabory.

Chłopska rabacja, bieda Galicji,

Pożary, klęski, głody, pomory.

I pierwsza wojna, front nad Dunajcem.

Walka o Polskę, polskie legiony.

Zniszczone miasto, lecz wolni ludzie

Budują przyszłość w znoju i trudzie.

A druga wojna krwawa, okrutna

Getto żydowskie i egzekucje.

Później socjalizm przez długie lata

I niby wolni, lecz w cieniu brata.

Gdy Solidarność kraj poderwała,

W ludzi wstąpiła duma i wiara.

Znów jest nadzieja, miasto pięknieje.

Dąb cicho mruczy prastare dzieje.

                      * * *

Opasał Żabno już lat różaniec

I niechaj aktem strzelistym wzleci

Prośba o łaski na przyszłe wieki,

Ufna modlitwa niewinnych dzieci.

Świętując dzisiaj chlubną historię,

Pomyśl o jutrze w swoich zamiarach,

Bo ono teraz już stawia kroki

W naszych marzeniach, wizjach i planach.

Więc niech myśl śmiała, odważna, młoda

Da temu miastu, co niesie wiosna,

Bo właśnie teraz jest taka pora,

By zakwitł dla nas kwiat kasztanowca.

A kiedy czasem nie wiesz co zrobić,

Zrób tak, by każdy zechciał tu żyć.

Myślą i pracą tu dom wzbogacał

I ludzie mieli spokojne sny.